ชายผู้เป็นตำนานสัญชาติอังกฤษ เป็นยอดคนแห่งดินแดนภาคอีสานของเกาะรวยเชื้อชาติ และเป็นประวัติศาสตร์ของวงการเมืองนิวคาสเซิล แน่นอนว่าแค่เพียงนิยามสั้นๆ ก็ทำให้เรารู้แล้วว่าคนๆ นั้นคือ อลัน เชียเรอร์

อลัน เชียเรอร์ Alan Shearer

ภาพจำของแฟนบอลที่มีต่อกัปตันทีมชาติอังกฤษคนนี้ ย่อมหนีไม่พ้นท่าดีใจอันเป็นเอกลักษณ์ ซึ่งเขาทำมันแทบทุกครั้งที่ทำประตูได้ รวมไปถึงลูกทีเด็ดทีขาดในเรื่องการปิดบัญชีใส่สกอร์ให้กับทีม ที่จัดอยู่ประเภทดาวยิงขนานแท้ ซึ่งไม่ว่าจะด้วยเท้าซ้ายหรือขวา แม้กระทั่งลูกโหม่งก็มีประสิทธิภาพไม่ต่างกัน สัญชาตญาณของเขาไม่ต่างจากฉลามได้กลิ่นคาวเลือด และพร้อมจะพุ่งกระโจนเข้าใส่โดยไร้ความปราณี และเมื่อประกอบเข้ากับความดุดันยามต้องบวกกับคู่ต่อสู้ ความเป็นผู้นำที่สูงลิ่ว แม้อาจจะไม่มีความเร็วซักเท่าไหร่ แต่ทุกคนจะมั่นใจได้ว่าเมื่อต้องการประตูเขาจะยืนอยู่ตรงจุดนั้นประดั่งกระสุนในรังเพลิงที่พร้อมจะพุ่งออกจากลำกล้องปืน ทุกอย่างที่กล่าวมาทำให้ อลัน เชียเรอร์ เข้าไปอยู่ในใจแฟนบอลได้อย่างไร้ข้อกังขา

แต่สิ่งที่น่าแปลกก็คือ ดาวยิงผู้ช่ำชองเช่นเขา กลับได้รับโอกาสในการสัมผัสโทรฟี่แชมป์เพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น ซึ่งมันก็ถือว่าเป็นอะไรที่สวนทางกับความสามารถของเจ้าตัวเป็นอย่างยิ่ง

ในปี 1992 มีหลายสโมสรให้ความสนใจในเพชรเม็ดงามเม็ดใหม่ของวงการ และหนึ่งในนั้นก็คือ แมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด ที่ยื่นข้อเสนอมาให้กับ อลัน เชียเรอร์ ได้พิจารณา แต่ดาวยิงเจ้าของฉายาฮอตชอร์ตเลือกที่จะปฏิเสธทีมดังจากเมืองแมนเชสเตอร์ เพื่อไปร่วมทีมแบล็คเบิร์นโรเวอร์ส

จบฤดูกาลแรกภายใต้สีเสื้อแบล็คเบิร์นโรเวอร์ส เขาทำไป 16 ประตู จากการลงเล่นในเกมลีก 21 เกม ซึ่งสาเหตุที่ตัวเลขการลงสนามและการทำประตูไม่มากไปกว่านี้ ก็เนื่องจากเขาโชคร้ายได้รับบาดเจ็บหนักในเกมที่พบกับลีดส์ยูไนเต็ด ช่วงบ็อกซิ่งเดย์ จนทำให้เขาต้องพักยาวตั้งแต่นั้นมาจนวันปิดซีซั่น และมันส่งผลให้เขาหมดโอกาสในการรับใช้ทีมชาติในฟุตบอลโลกรอบคัดเลือกซึ่งก็เป็นสาเหตุที่ทำให้ทีมชาติอังกฤษนั้นไม่ได้ไปเล่นในรอบสุดท้ายฟุตบอลโลกเมื่อปี 1994

ซีซั่นที่ 2 กับแบล็คเบิร์นโรเวอร์ส เขาได้ประกาศความยิ่งใหญ่ด้วยการยิงไปถึง 31 ประตูพาแบล็คเบิร์นโรเวอร์สไปจบที่รองแชมป์ลีก และตัวเขาเองก็คว้ารางวัลผู้เล่นยอดเยี่ยมแห่งปี และในปี 1995 พาทีมเป็นแชมป์เต็มตัว

จุดเปลี่ยนของเขาใน 1996 อลัน เชียเรอร์ กลายเป็นดาวยิงระดับความหวังและเขายิงไป 5 ประตู ครองดาวซัลโวของรายการและในปีนั้นเองชื่อเขาเริ่มเป็นที่พูดถึงไปทั่ววงการลูกหนังทวีปยุโรป

อลัน เชียเรอร์ ได้กลับมาเล่นในนิวคาสเซิลซึ่งเป็นบ้านเกิดของเขา แม้ตลอดช่วงเวลาที่เล่นที่นี่เขาไม่อาจพาทีมคว้าแชมป์รายการใดได้เลยนับเป็นเวลาทั้งสิ้น 10 ฤดูกาลที่เขารับใช้นิวคาสเซิลอย่างซื่อสัตย์ภักดี เป็นช่วงเวลา 10 ฤดูกาบที่เขาทำประตูต่ำกว่า 10 ลูกเพียงแค่ 2 ครั้งเท่านั้น เขายิงประตูในสีเสื้อสาลิกาดงไปมากถึง 206 ประตู และในปี 2006 อลัน เชียเรอร์ ลงสนามเป็นเกมสุดท้ายมันคืองานเลี้ยงออำลาที่สมบูรณ์แบบที่สุดที่สโมสรและแฟนบอลจะตอบแทนให้เขาได้